Çok şey değişti... ama her gölge hâlâ aynı gerçeği fısıldıyor.
Dünyaya görmeyi sen öğrettin, Leonardo. Hâlâ senin gözlerinden bakıyoruz.
Değişmiş... ama bir gün bile yaşlanmamış. Hâlâ gizemini koruyor.
Sen ona bir ruh verdin, Maestro. O günden beri dünyayı izliyor.
Onları inşa ettiler… hayallerimi, tahtadan ve kodla. Uçurdular onları.
Çünkü sen onları hayal ettin, Maestro. Eskizlerin geleceğe kanat oldu.
Bu taşların içinde hâlâ düşüncelerimin yankısını duyuyorum — sanki zaman kendi üzerine katlanmış gibi.
Yüzyıllar boyunca, onun vizyonu yeniden şekil buluyor — köprüler planlardan değil, hafızadan yükseliyor.
Yaratmak, gelecekle konuşmaktır — ve burada, gelecek cevap veriyor.
Dehası, bir zamanlar parşömene çizilmişti; şimdi piksellerde dans ediyor — sürekli gelişen, hep canlı.
Bir zamanlar fırçalar ve hayallerle resmettim. Şimdi fikirlerimin bizzat ışıkta parladığını görüyorum.
Onun eserleri artık sessizlikte asılı değil — parıldıyor, konuşuyor ve yeniden ilham veriyor.
Her çizgide hâlâ dünyanın ruhunu arıyorum.
Yüzyıllar sonra bile, ustanın gözleri zamanın durduğu yerde güzelliği görür.
Tüm bu güzellik... Hiç değişmedi. Sadece ben, onu yeniden görmek için geri döndüm.
Ve senin gözlerinle, dünyaya yeniden hayranlıkla bakmayı hatırlıyoruz.
