Er is zoveel veranderd... en toch vertelt elke schaduw nog steeds dezelfde waarheid.
Je hebt de wereld leren kijken, Leonardo. We kijken nog steeds door jouw ogen.
Ze is veranderd... en toch is ze geen dag ouder geworden. Nog steeds bewaart ze haar mysterie.
Je gaf haar een ziel, Meester. En sindsdien waakt ze over de wereld.
Ze bouwden ze… mijn dromen, van hout en code. Ze lieten ze vliegen.
Omdat jij ze bedacht hebt, Maestro. Jouw schetsen werden vleugels voor de toekomst.
In deze stenen hoor ik nog steeds mijn gedachten echoën — alsof de tijd zichzelf heeft teruggevouwen.
Door de eeuwen heen krijgt zijn visie opnieuw vorm — waar bruggen ontstaan uit herinnering, niet uit blauwdrukken.
Creëren is praten met de toekomst — en hier antwoordt de toekomst.
Zijn genialiteit, ooit getekend op perkament, danst nu in pixels — voortdurend evoluerend, altijd levend.
Ooit schilderde ik met penselen en dromen. Nu zie ik mijn ideeën oplichten in het licht zelf.
Zijn creaties hangen niet langer in stilte — ze schitteren, spreken en inspireren opnieuw.
In elke lijn die ik trek, zoek ik nog steeds naar de ziel van de wereld.
Zelfs eeuwen later ziet de meester schoonheid waar de tijd stilstaat.
Al deze schoonheid... is nooit veranderd. Alleen ik ben teruggekeerd om haar opnieuw te zien.
En door jouw ogen herinneren we ons opnieuw hoe we met verwondering kunnen kijken.
