O sadece çiçek toplamadı—onları dinledi.
Ve sessizliklerinde, kaderini fısıldadılar.
Her çizgi, yönünü ondan önce biliyordu.
Çünkü içindeki dünya, kâğıtta kalamazdı.
Kendini nasıl göründüğüyle değil—nasıl kırıldığıyla resmetti.
Ve bu, bir şekilde daha gerçek kıldı onu.
Theo sadece bir kardeş değildi—o bağın ta kendisiydi.
O olmasaydı, tuval hep boş kalacaktı.
Duvarları umutla boyadı.
Ve odaları sarı düşlerle doldurdu.
Başını kaldırdığında yıldızlar daha hızlı dönerdi.
Çünkü onlardan birini tanımışlardı.
Aynada bile huzuru aradı.
Ama bazen yansıma sadece acıyı gösterir.
Alkışsız gitti, ama her şeyi geride bıraktı.
Ve her bir yaprak hâlâ onun elini hatırlıyor.
