Söylenene göre fısıldayan ormanın derinliklerinde, bir kulede gizlice yaşamış.
Ağaçların üstünde yükselen bir sır, hiçbir yolun cesaret edemediği yerde.
Her sabah, tanıdığı tek sesi beklerdi.
Gizli bir gülümsemeye sahip kadın her gün gelirdi… ama onu asla gitmesine izin vermezdi.
Şarkıları, yaprakların arasından süzülen güneş ışığı gibi ormanda dans ederdi.
En küçük canlılar bile dinlemek için dururdu… sanki bütün dünya nefesini tutmuş gibi.
Sessiz ormanda, bir şarkı her adımda kalbini biraz daha yaklaştırdı.
O sese kapılarak dikenlerin ve hayallerin arasından geçti.
Bir fısıltı ve bir dilekle, onun dünyasına tırmandı.
Altın örgüde attığı her adım, umuttan dokunmuş bir rüyaya yükselmek gibiydi.
Gerçek, saçları gibi çözüldü—ve kule öfkeyle sarsıldı.
Fısıltılardan oluşan dünyası, tek bir öfke çığlığıyla paramparça oldu.
Ayrı olsalar da, gözyaşları sevginin ışığını taşıyordu.
Her damla bir söz içeriyordu, yıldızlar gibi hikâyelerinin sayfalarına düşüyordu.
Ve zamanın bahçesinde, kalpleri eve giden yolu buldu.
Aşk, her çiçekten daha parlak açtı ve kuleyi sonsuz bir hikâyeye dönüştürdü.