Dawno, dawno temu była księżniczka, która nigdy się nie uśmiechała, bez względu na to, jak jasno świecił pałac.
Klauni robili salta, błazny śpiewali, akrobaci tańczyli, lecz jej twarz pozostawała nieruchoma i smutna.
Dawno temu prosty chłopiec wędrował przez las, niosąc tylko wiązkę drewna.
Tam spotkał głodnego starca i dobrym sercem podzielił się chlebem, aby mógł zjeść.
Wdzięczny za dobroć chłopca, starzec uśmiechnął się i ukazał cudownego gęś ze złota lśniącego.
Położył ją w ramionach chłopca, a serce chłopca wypełniło się radością z tak cudownego daru.
Gdy chłopiec niósł swoją lśniącą gęś, ciekawski wieśniak wyciągnął rękę, by dotknąć jej złotych piór.
Lecz gdy tylko jego dłoń dotknęła ptaka, przykleił się—i jeden po drugim kolejni wieśniacy dołączali do zabawnego łańcucha.
Chłopiec maszerował dumnie przez wiejskie ulice, a w jego ramionach błyszczała świecąca gęś.
Za nim ciągnęła się zabawna parada wieśniaków, wszyscy posklejani, potykając się razem jak jedno ciało.
Ze swojego balkonu księżniczka patrzyła na absurdalną paradę wieśniaków i nie mogła już powstrzymać śmiechu.
Gdy jej śmiech rozległ się w pałacu, klątwa pękła, a wieśniacy unieśli ręce z radości.
Widząc, że jego córka wreszcie się śmieje, król podniósł rękę i ogłosił, że poślubi skromnego chłopca.
Księżniczka przywarła do niego z radością, nad nimi unosiły się serca, a złota gęś trzepotała lśniącymi skrzydłami.
Na dziedzińcu pałacu odbył się wspaniały ślub, wieśniacy śpiewali, a muzycy grali wesołe melodie.
Księżniczka wbiegła w ramiona chłopca, on uniósł ją wysoko, posypało się konfetti, a złota gęś stała dumnie.