Er was eens een prinses die nooit lachte, hoe fel het paleis ook straalde.
Clowns maakten sprongen, narren zongen, acrobaten dansten, maar haar gezicht bleef stil en verdrietig.
Er was eens een eenvoudige jongen die door het bos dwaalde met slechts zijn bundel hout.
Daar ontmoette hij een hongerige oude man, en met een goed hart deelde hij zijn brood zodat de man kon eten.
Dankbaar voor de vriendelijkheid van de jongen glimlachte de oude man en toonde een prachtige gans van glanzend goud.
Hij legde haar in de armen van de jongen, en het hart van de jongen vulde zich met vreugde om zo’n wonderlijk geschenk.
Terwijl de jongen zijn glanzende gans droeg, stak een nieuwsgierige dorpsbewoner zijn hand uit om de gouden veren aan te raken.
Maar zodra zijn hand de vogel raakte, zat hij vast—en één voor één sloten meer dorpsbewoners zich aan bij de grappige keten.
Door de dorpsstraten marcheerde de jongen trots, de gloeiende gans straalde in zijn armen.
Achter hem volgde een komische stoet van dorpsbewoners, allen vastgeplakt, strompelend voort als één geheel.
Vanaf haar balkon keek de prinses naar de absurde optocht van dorpsbewoners en kon haar lach niet langer inhouden.
Toen haar lach door het paleis klonk, werd de vloek verbroken en hieven de dorpsbewoners hun handen van vreugde op.
Toen de koning eindelijk zijn dochter zag lachen, hief hij zijn hand op en verklaarde dat ze met de nederige jongen zou trouwen.
De prinses klemde zich blij tegen hem aan, hartjes zweefden erboven, en de gouden gans klapperde met haar glanzende vleugels.
In de binnenplaats van het paleis werd een groots huwelijk gehouden, terwijl dorpsbewoners zongen en muzikanten vrolijke deuntjes speelden.
De prinses rende in de armen van de jongen, hij tilde haar hoog op, confetti daalde neer en de gouden gans stond trots.