De stenen herinneren zich mij. Maar deze stad... heeft er nieuwe dromen op geschreven.
Elke verovering begint met een stap—niet om te heersen, maar om te begrijpen.
Deze wereld beweegt snel, maar spreekt in symbolen die ik niet ken… Toch fluistert de stad nog steeds haar ziel.
Hij leek verdwaald—niet in de ruimte… maar in de tijd.
Ooit bouwde ik deze zetel van macht… Nu vraag ik me af wie er zit—en of ze nog dromen voor het volk.
Tijd spaart geen muren—maar de ziel van een plek wacht op de juiste ogen om terug te keren.
Macht zit niet in de zetel… maar in de herinnering die het achterlaat.
De troon blijft… maar wat luider weerklinkt zijn de stappen van degene die hem bouwde.
Wat met het zwaard is veroverd… moet nu door de ziel worden geleid.
In het hart van de stad vond hij geen trofee… maar een tempel van bezinning.
Deze plek draagt echo’s van eeuwen… zelfs mijn eigen gezicht staart terug.
De tijd buigt hier, mijn sultan. De wereld herinnert zich jou.
De zee verandert nooit… maar de stad die zij wiegt verandert eindeloos.
Sultan of visser — hier zijn we allemaal dromers die wachten tot de lijn beweegt.
Een stad bouwen is een gedicht schrijven over eeuwen heen...
En als het laatste vers wordt gezongen, herinneren zelfs de stenen zich de stem die hen vormde.
